De eerste stap bij het begrijpen van de betekenis van de term prosodisch accent waar we het nu over hebben, is om te beginnen met het bepalen van de etymologische oorsprong ervan. Concreet is dit wat elk van de twee woorden die het vormen, heeft:
-Acento. Het is een woord dat is afgeleid van het Latijn, in het bijzonder van "accentus", dat het resultaat is van de som van twee duidelijk afgebakende componenten: het voorvoegsel "ad-", dat kan worden vertaald als "naar", en het zelfstandig naamwoord "cantus". ", Wat" lied "betekent.
-Prosodic, dat komt van het Griekse woord "prosoidikos" en wat "relatief tot toon, lied, accent of modulatie" betekent. Het is een term die uit deze delen bestaat: het voorvoegsel "pros", wat "naast de deur" betekent; het zelfstandig naamwoord "oide", dat synoniem is met "lied", en het achtervoegsel "-ico", dat "relatief aan" aangeeft.
Accent is een term die kan worden gebruikt om de energie te benoemen die wordt toegepast bij het uitspreken van een lettergreep, met als doel deze te onderscheiden van de rest door zijn toon of intensiteit. Prosodisch, van zijn kant, is dat dat verband houdt met prosodie (de tak van grammatica die instructies geeft over correcte accentuering en uitspraak).
Het prosodische accent is het reliëf dat in de uitspraak wordt aangebracht. Wanneer dit reliëf wordt aangegeven bij het schrijven van woorden door de tilde (een schuine lijn die van rechts naar links afdaalt), wordt er gesproken van een orthografisch accent.
Zoals je kunt zien, is het prosodische accent het accent dat wordt toegepast in de uitspraak, terwijl het orthografische accent wordt weerspiegeld door de tilde. De lettergreep die wordt benadrukt, aan de andere kant, wordt de beklemtoonde lettergreep genoemd.
Neem het geval van het woord "hond . " Het is een twee - lettergreep woord: pe - vel . De beklemtoonde lettergreep is pe : het prosodische accent valt erop. "Dog" is op deze manier een woord met een accent in de voorlaatste lettergreep, die eindigt met een klinker. De orthografische regels van de Spaanse taal geven aan dat in deze gevallen het accent niet wordt gebruikt.
Het woord "passie" heeft ook twee lettergrepen: passie . De tonische lettergreep is Zion, maar in dit geval heeft het naast het prosodische accent ook een orthografisch accent (tilde). Dit komt doordat de nadruk op de laatste lettergreep ligt en het woord eindigt op N: volgens de spellingsregels hebben deze woorden een accentteken om het accent te markeren.
Zo valt bijvoorbeeld in het woord ‘bouwen’ het prosodische accent rechtstreeks op de lettergreep ‘fi’. En dat zonder te vergeten dat er veel andere woorden in het Spaans zijn die hetzelfde hebben, waaronder van ‘slagtand "naar" vader "door middel van" zakdoek "," pak "," bioscoop "of" schoonheid ".
Een manier om het verschil tussen een prosodisch accent en een spellingsaccent te begrijpen, is na het bovenstaande door enkele zinnen:
-In de zin "We reisden per vliegtuig naar Madrid" is vliegtuig een woord met een orthografisch accent.
-In de zin "Op de luchthaven van Barajas zijn er veel vliegtuigen", is dit laatste woord geen orthografisch accent maar een prosodisch accent.